حتماً شنیده‌اید که می‌گویند تیر آخر را نباید اول زد. اگر شما در میدان جنگ باشید و فقط یک تیر داشته باشید، همان اول کار تیرتان را هدر نمی‌دهید و تیر را می‌گذارید برای روز مبادا و لحظه حساس.
در تربیت فرزند، تنبیه بدنی تیر آخر است. پدر و مادر برای تربیت فرزند باید با روش‌های مختلف امور تربیت فرزندان را مدیریت کنند تا فرزندی مؤدب و موفق داشته باشند. تنبیه هم در صورت مواجهه پدر و مادر با خطاهای فرزند امری ضروری است؛ اما چه تنبیهی؟ درست است که مادران، شیر زنان این مرز و بوم تیرشان به خطا نمی‌رود و از دمپایی به عنوان ابزار کمک آموزشی در تربیت فرزندان بهره‌های فراوان می‌برند؛ اما جای این سؤال هست که اگر برای خطاهای کوچک و معمولی بچه او را کتک بزنیم، برای خطاهای خطرناک و بزرگ او از چه روشی استفاده خواهیم؟
قاعده «تناسب جرم ومجازات» که در امور اجتماعی و حقوقی مطرح است، در تربیت فرزند هم اهمیت بسزایی دارد. والدین و مربیان و معلمان برای تربیت و تنبیه فرزندان و دانش آموزان باید سیستم تربیتی خاصی داشته باشند که برای خطاهای کوچک‌تر، تنبیه‌های کوچک مثل بی توجهی و برای خطاهای متوسط، تنبیه‌هایی مثل محرومیت از برخی امتیازات همچون خوراکی‌ها یا تفریح‌های مورد علاقه فرزند و برای اعمال خطرناک و خدای ناکرده منافی عفت، تنبیه بدنی را در نظر بگیرند، البته در کنار ریشه‌یابی مشکل و تلاش برای رفع آن.
امامان معصوم ما هم در فرمایشات خودشان به این مسالهٔ مهم اشاره کرده‌اند و امام کاظم علیه‌السلام به یکی از یاران خود که از دست فرزندش شکایت می‌کرد، راهکاری پیشنهاد داد که حتماً برای ما هم راه‌گشاست:
لا تضربه و اهجره و لا تطل؛
او را نزن، بلکه با او قهر کن، اما قهر خود را خیلی طولانی نکن.