سید احمد را حالا خیلی‌ها می‌شناسند، نویسنده افغانستانی اهل ایران که با «آوازهای روسی» اش شایسته تحسین جایزه ادبی جلال آل احمد شد و حالا تازگی‌ها صحبت از «آتشگاه»ش گرم است. مثل خیلی از نویسنده‌های دیگر نوشتن را با مطبوعات شروع کرد و اوایل دهه ۸۰ در مجله سلام بچه‌ها قلم زد و سالهای بعدش زیست داستانی‌اش گره خورد به مدرسه اسلامی هنر و خانواده عقیق. این‌ها را همه از سیداحمد می‌دانند. اما کمتر کسی می‌داند که سید احمد بیشتر از آنکه به درد انجام پروژه بخورد، به درد رفاقت می‌خورد. درباره‌ی هر چیزی که با او هم‌صحبت شوی یک خاطره‌ای از آستینش در می‌آورد و بحث را عمیق می‌کند. ما توی عقیق می‌دانیم که سید احمد یک رفیق واقعی است و این را توی هیچ سرچ اینترنتی نمی‌شود پیدا کرد.