عبدالحسین عبدی، زاده یکی از روزهای گرمِ بهارِ ۶۹ در جنوب ایران است، سال ۸۸ با همه پس اندازش دوربین دیجیتالی خرید و عکاسی را شروع کرد. اما برای او هنوز چیزی کم بود. ۲۷ ساله که بود وقتی سرش گرم درس‌های حوزه و ارشد ارتباطات‌فرهنگی بود هنرجوی مدرسه عقیق شد. عبدالحسین مثل هوای جنوب و قم است. همان طوری گرم و مهربان. از آمدنش زیاد نگذشته بود که شد یکی از اصلی‌ترین‌های فیلمنامه نویسی عقیق. گوشه دنج اتاق فیلم عقیق جایی است که همیشه میشود پیدایش کرد، همان گوشه هم بود که فیلمنامه‌های «لحظه آخر»، «…لند»، «توفیق اجباری»، «آقای رضایی؟»، «خانه دوست داشتنی»، «خیال آسوده»، «عکاسی» و «زمین» را خلق کرد و در فیلمنامه «یک مسئله ساده» مشارکت کرد. حالا هم انگار دارد کم کم تلاش‌هایش نتیجه میدهد، سال ۹۸ جایزه بهترین فیلمنامه در بخش فیلم جشنواره ملی نماز و نیایش به روایت دوربین را برای فیلمنامه «لحظه آخر» گرفت اما قطعا ‌جایزه‌های بیشتری برایش در راه است. عبدالحسین اما به همین‌ها قانع نیست، بعد از فیلمنامه و عکاسی خودش را با کارگردانی فیلم داستانی«آقای رضایی؟» محک زده و میگوید در آینده دوباره این کار را تکرار میکند.